Utangaç halimden utanıyordum… ama o, arkadaşımın annesi, şefkatli elleriyle beni çözüyordu.
Mutfağa girdiğimde göz göze geldik. Kalbim yerinden fırlayacaktı.
“Konuşabilir miyiz… özel olarak?” dedim.
Gülümsedi. “Tabii tatlım,” dedi.
Odasına geçtiğimizde ne yapacağımı bilmiyordum. Ellerim terliydi, dilim dönmüyordu.
“Ben… kızlar konusunda…”
Sözümü kesti. Gözlerimin içine baktı.
“Bazı kadınlar sever, hem de çok,” dedi. Sonra bana doğru eğildi… ve dudaklarını benimkine dokundurdu.
“Bırak kendini… ne dersem onu yap.”
O an anlamıştım.
Artık korkmuyordum. O, beni istiyordu.
Ve ben, yavaşça kendimi ona bırakıyordum.